Ik heb onlangs een aflevering gezien van de (inmiddels beroemde) Netflix serie over Marie Kondo. Voor wie haar niet kent… Marie Kondo is een Japanse opruim guru die zelfs de kelders en garages van de grootste verzamelaars nog opgeruimd en georganiseerd krijgt.
De mensen die mij kennen weten dat ik wat OCD trekjes heb dus ik kan hier echt van genieten. Met een kopje thee nestelde ik me op de bank en begon gefascineerd te kijken. Marie Kondo heeft een eigenaardige maar simpele methode om op te ruimen. Je legt je spullen op een grote hoop en bij ieder kledingstuk of voorwerp dat je vastpakt vraag je jezelf af ‘Does this spark joy’?
Als dat het geval is dan hou je het. Zo niet, dan gooi je het weg.
Nu geloof ik niet dat ik ooit zo minimalistisch zal leven als dat zij dat doet, maar ik geloof wel dat er een kern van waarheid in haar verhaal zat.
Ik denk dat de sleutel van Marie Kondo’s succes is dat door echt even stil te staan bij wat je in je handen hebt je realiseert hoe belangrijk iets is voor jou.
Ik besloot mijn klanten ook eens de vraag te stellen wat bij hun voor de ‘joy sparking’ zorgt. In 99% van de gevallen (ook mij overkomt het wel eens dat ik een niet ideale klant begeleid) kwam daar het antwoord dat ze leven voor hun kinderen. Als ik in Marie Kondo termen blijf praten zijn het dus de kinderen die dat gevoel van geluk en blijdschap teweeg brengen.
Voor verreweg de meeste ouders zijn het de kids die voor de nodige ‘joy sparking’ zorgen. Als je dit weet… en je kent je ex-partner goed genoeg om te weten dat dit bij hem of haar ook het geval is. Gun elkaar dan het ouderschap en ontneem de ander dit geluk niet.
En misschien nog wel belangrijker… op welke stapel zou jij zelf belanden als ik dit aan je kind zou vragen? Ben jij een bron van liefde en blijdschap? Of maak je regelmatig ruzie met de andere ouder en stel je je eigen belang voorop?
Wie denk je dat jouw kind het liefste om zich heen heeft?
