Alweer een tijd geleden had ik een gesprek met een gescheiden moeder. Ze zat er een beetje doorheen. Haar ex-partner ging met de kinderen op vakantie naar een all inclusive resort ergens in een warm land. Hoe graag ze het ook zou willen, zij had niet genoeg geld voor een luxe vakantie in het buitenland. Ze nam de kids 2 weken mee naar een camping in Nederland. Ze had het idee dat ze met veel dingen aan het kortste eind trok omdat ze minder te besteden heeft. Dat ze daardoor haar kinderen niet kon bieden wat ze zou willen.
Een zorg die veel vaker voorkomt dan we denken. En het is niet onbegrijpelijk…
Wanneer we onszelf gaan vergelijken met anderen zijn er altijd mensen die rijker, slimmer, beter, mooier en sneller zijn. Heb jij cum laude je diploma gehaald? Dan is er altijd wel iemand die suma cum laude is afgestudeerd. Ben jij de snelste sprinter van Nederland? Dan ga je je ineens vergelijken met de wereldtop, en start je weer onderaan. Als je maar goed zoekt is er altijd wel iemand die een stapje verder is dan jij. Je moet je alleen afvragen of dit belangrijk is? Zegt het, in dit geval, iets over jouw kwaliteiten als moeder waar je op vakantie gaat?
Ik deelde een verhaal over mijn eigen kampeerervaringen.
Op het moment dat mijn zusje en ik vrij waren van school werd de vouwwagen uit de stalling gehaald. Mijn ouders hadden een vaste routine bij het inpakken van de spullen. Zodra ik de vouwwagen op de parkeerplaats zag staan begon voor mij al het vakantiegevoel. Van jongs af aan gingen wij iedere zomer, en vaak ook in het voorjaar, kamperen. Soms in Nederland, soms in het buitenland.
Vanaf een jaar of 8 had ik mijn eigen tentje dat naast de vouwwagen van mijn ouders stond. Ik vond het super en voelde me eigenlijk ook best wel stoer dat ik al in mijn eigen tentje sliep (en het ook nog zelf kon opzetten). Mijn zusje en ik kregen altijd een klein portemonneetje waarin wat contant geld zat. Daarmee gingen we iedere ochtend naar het bakkertje om warme broodjes, een pak melk en de Telegraaf voor mijn vader te halen. Onze dagen vulden zich met zwemmen, ravotten in de speeltuin, knutselen, spelletjes en sprookjestochten. Die tochten kan ik me tot op de dag van vandaag nog levendig herinneren. Er speelde een soort Efteling muziek terwijl wij op zoek gingen naar allerlei sprookjesfiguren in het bos. Toen we wat ouder werden maakte de speeltuin plaats voor de disco. Het knutselen veranderde in kampvuurtjes op het strand.
Wat ik me vooral herinner is dat we altijd zoveel vrienden maakten. De tent stond nog niet op of er was al iemand die met ons wilde spelen of kwam vragen of we mee gingen zwemmen. Met enige regelmaat zagen we deze vrienden ook nog na de vakanties. Als we vaker naar dezelfde camping terug gingen wisten we al precies wie er die zomer ook zouden zijn. De auto moest ons plekje nog oprijden of er stond al een welkomstcomité klaar.
Ik zag een kleine vorm van opluchting bij de moeder toen ze mijn verhaal hoorde. Ze was misschien nog niet helemaal overtuigd. Maar ze besefte wel dat haar kinderen het ongetwijfeld ook naar hun zin zouden hebben op de camping.
Ik vroeg haar wat ze hoopte dat haar kinderen zouden onthouden van de vakantie. Het bleef even stil. Ik zag haar nadenken. Uiteindelijk zei ze… ‘ik hoop dat mijn kinderen een vergelijkbare ervaring hebben zoals jij me zojuist hebt verteld. Dat ze mooie herinneringen hebben aan hun vakantie. Eigenlijk maakt het niet of dit nu op de camping is of in een hotel op Kaapverdië.’ En met dat laatste antwoord nam ze haar eigen onzekerheid weg.
